Wat was het mooi; het applaus. Natuurlijk voor Kristel, die na 6 jaar “het stokje overgaf”.
Die beeldspraak deed me denken aan Femke Bol. Zij kondigde toevallig in deze zelfde tijd aan de overstap te maken van de 400m (horden) naar de 800m. De atlete die er “ineens” voor zorgde dat Nederland een topland werd op atletiekgebied en medailles ging winnen. Niet alleen individueel, maar juist ook in estafettevorm, zowel de 4x400m dames, als de gemixte 4x400m. Met Femke als boegbeeld, maar daaromheen natuurlijk een heel team die samen voor het succes zorgen. Niet alleen de andere atleten en atletes, maar ook een begeleidingsteam met trainers, fysio’s, voedingsdeskundigen, psychologen etc. Dat staat er natuurlijk niet zomaar, daar zitten jaren van trainen en begeleiden in. En dat zorgt er ook voor dat het team ook kan winnen als Femke er niet bij is. Het team van NP RES is inmiddels ook sterk genoeg om door te kunnen. Zonder Kristel als boegbeeld, maar met routiniers en nieuwe atletes en atleten aan boord. We weten wat we moeten doen, het doel is helder en we gaan ervoor.
Wat was het mooi; het applaus. Voor al die helden in het Beatrix theater.
1.200 mensen die zich op de een of andere manier inzetten voor de energietransitie. Ook zij waren er niet “ineens”. Zes jaren geleden was er een akkoord, begonnen we met de Regionale Energiestrategie en later met de Lokale Warmtetransitie en was het met elkaar puzzelen en zoeken. En nu is er een zaal vol, zijn er wachtlijsten om erbij te zijn.
1.200 mensen met een missie, die allemaal pionieren in hun eigen ministerie, provincie, gemeente, waterschap, buurt of wijk. Omdat ze er hun werk van hebben gemaakt, of vrijwillig omdat het onderwerp ze aanspreekt. Omdat ze iets willen doen voor een betere toekomst, omdat het voordelig kan zijn voor hun portemonnee, omdat ze zeggenschap en eigenaarschap willen over hun stroom en warmte.
1.200 pioniers die zich soms alleen voelen en daarom zo’n behoefte hebben aan een dag als deze. Om “lotgenoten” te ontmoeten. Om te voelen dat ze soms weliswaar alleen bezig zijn, in de buurt, op kantoor of voor een zaaltje ergens achteraf. Maar die op deze dag voelen dat ze horen bij een grotere beweging.
Een beweging die doorgaat, die niet te stoppen is. Wat er ook uit welke verkiezing komt; in Amerika, Europa, nationaal, provinciaal, gemeentelijk. De beweging gaat door; van1.200 mensen en nog veel meer die er niet bij waren. Er is geen weg terug.
Je kunt elke keer denken dat jouw actie maar een druppel op een gloeiende plaat is. Maar de waterstroom die uiteindelijk de brand blust bestaat wel uit al die kleine druppels. Je kunt denken dat de druppel niet het fossiele rotsblok aan de kant krijgt. Maar al die druppels samen zorgen voor de rivier, voor de stroom die het rotsblok passeren of wegduwen op weg naar de zee. Een beweging die niet te stoppen is.
Elke beweging bestaat uit een heleboel individuen. Die elke dag vol goede moed aan de slag gaan met een missie. Die werken om sneller en sterker te worden, die anderen in staat stellen nog harder te gaan. Die oefenen om het stokje soepel door te geven. En die samen een winnend team vormen.
Wat was het mooi, dat applaus voor 1.200 helden en die ene in het bijzonder.